Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα

"Δύο στο τετράγωνο .." α) Κοινωνική ερμηνεία: Δύο άνθρωποι συναντήθηκαν σε κάποιο οικοδομικό τετράγωνο ... β) Αισθητική ερμηνεία: Ο αριθμός δύο ευρισκόμενος εντός τετραγώνου σχήματος κ.λπ. Μια και πρόκειται όμως για μαθηματικά όλα τα παραπάνω είναι ανόητα και ισχύει το απλούστατο "δύο στο τετράγωνο ίσον τέσσερα". Κάθε πληροφορία ερμηνεύεται σωστά, όταν πάρουμε υπ’ όψιν μας το χώρο από τον οποίο προέρχεται και τις γνωστικές του προϋποθέσεις. Ο πιο σίγουρος τρόπος για να βγάλουμε λανθασμένα συμπεράσματα είναι να αρχίσουμε τα "εγώ νομίζω" επί παντός επιστητού. "Εγώ νομίζω" έχει το δικαίωμα να πει μόνο ο ειδικός, αυτός που έχει αφομοιώσει τα εμπειρικά δεδομένα της επιστήμης του.
Η διδασκαλία της Εκκλησίας δεν προήλθε από στοχασμούς σπουδαίων ανδρών περί Θεού και ανθρώπου. Προηγείται η έλλαμψη στη καρδιά του ακηράτου φωτός της θεογνωσίας, και μετά τη διάνοιξη των οφθαλμών της διανοίας έρχεται η κατανόηση των ευαγγελικών κηρυγμάτων. Έχουμε να κάνουμε με μια εμπειρική επιστήμη. Όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: "δέν μπορούν όλοι να φιλοσοφούν περί Θεού", αλλά μόνο, "οι εξητασμένοι και διαβεβηκότες εν θεωρία, και προ τούτων και ψυχήν και σώμα κεκαθαρμένοι, ή καθαιρόμενοι, το μετριώτατον", δηλαδή οι καθαροί στη ψυχή και το σώμα ή τουλάχιστον και όσοι βρίσκονται στη διαδικασία αυτής της κάθαρσης. Ισχύει ότι και σε όλες τις επιστήμες που μελετούν το τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές, το λεγόμενο υλικό κόσμο, και τα φαινόμενά του. Η Αγία Γραφή δεν είναι απλώς το βιβλίο των βιβλίων φορτωμένο με ένα μαγικό αλάθητο. Είναι το βασικό εγχειρίδιο της ιατρικής του ανθρώπου επιστήμης. Δεν έχει λάθος σε όσες πληροφορίες έχουν να κάνουν με αυτά που πρέπει να ξέρουμε για να σωθούμε. Όπως και ένα σύγγραμμα ιατρικής, μπορεί να έχει λάθη ορθογραφικά ή σε πληροφορίες περί γεωγραφίας, φυσικής, αστρονομίας, παλαιοντολογίας κ.λ.π. Σε αυτές τις περιπτώσεις εκφράζει απλώς τις απόψεις της εποχής του συγγραφέα. Δηλαδή ο άγιος δέχεται την αποκάλυψη, βλέπει τα άρρητα ρήματα και μετά προσπαθεί, χρησιμοποιώντας το μυαλό του και τις γνώσεις της εποχής του, να μιλήσει σε τυφλούς για το πράσινο, το κόκκινο, το κίτρινο. Στην ουσία προσπαθεί να μας πει ότι υπάρχει δυνατότητα να δούμε· ότι το να είμαστε τυφλοί δεν είναι φυσιολογικό, όπως νομίζουμε, και ότι υπάρχει μια συγκεκριμμένη μέθοδος πού, αν την ακολουθήσουμε, θα θεραπευτούμε. Εκτός αυτού τα λόγια της Γραφής και των αγίων είναι ρήματα ζωής αιωνίου, κουβαλάνε τη ζωή και θεραπεύουν.
Οι γραφές λοιπόν μας μαθαίνουν όλα αυτά που πρέπει να ξέρουμε για να σωθούμε. Να σωθούμε όχι εσχατολογικά, να πάρουμε δηλαδή το εισιτήριο για τον παράδεισο (θά γίνει ίσως κι’ αυτό), αλλά εδώ, στο νυν αιώνα, σώζομαι, γίνομαι σωστός, υγιής. Ενώ βρίσκομαι σε λάθος κατάσταση, σε λάθος κατεύθυνση, είμαι άρρωστος· θεραπεύομαι, βρίσκω τη σωστή κατεύθυνση, επανέρχομαι στη σωστή κατάσταση, περνάει κανείς από το θάνατο στη ζωή, γίνεται σκεύος εκλογής, βιώνει την ανάσταση. Η Βασιλεία του Θεού δεν αναφέρεται μόνο στην άλλη ζωή. Αυτό το απομόνωσαν στη Δύση το Μεσαίωνα για να χειραγωγούν και να καταδυναστεύουν τους ανθρώπους. Τους ενδιέφερε να γίνουν κράτος εν κράτει, απλώς να έχουν και να ασκούν ανθρώπινη δύναμη και εξουσία· γι’ αυτό χρειάζονταν χρήματα, πολλά χρήματα, συγχωροχάρτια. "Ελθέτω η Βασιλεία Σου". Τί ζητάμε δηλαδή να πεθάνουμε μια ώρα αρχύτερα; Ο Κύριος μας δίδαξε να ζητάμε να μας δοθεί να βιώσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών από το νυν αιώνα. Είναι εντολή του Χριστού να ζητάμε και να παρακαλάμε να ζήσουμε την θέωση από αυτή μας την επίγεια ζωή σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο.
Ας διαβάσουμε το αποστολικό ανάγνωσμα της ακολουθίας του γάμου ως θεραπευτικό κειμένο γραμμένο από κάποιο έμπειρο γιατρό. Από τους δεκατέσσερις στίχους του αναγνώσματος οι δύο πρώτοι απευθύνονται και στους δύο, οι επόμενοι τέσσερεις στη γυναίκα και οι τελευταίοι οκτώ στον άνδρα. Εκεί τέσσερις φορές ζητάει από τον άνδρα να αγαπάει τη γυναίκα του και μόλις στο τέλος του τελευταίου στίχου του αναγνώσματος, τον 33ο του Ε' κεφαλαίου προς Εφεσίους απευθύνεται στη γυναίκα με το τόσο γνωστό και παρεξηγημένο "η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα".
Από τον άνδρα ζητάει να αγαπάει την γυναίκα. Μετά την πτώση κυριαρχεί η φθορά και ο θάνατος. Καταντήσαμε να ζούμε σαν τα ζώα. Κυριαρχείται και καταδυναστεύεται ο άνθρωπος, η εικόνα του Κυρίου, από τα ένστικτα. Στη φύση βλέπουμε ότι το θηλυκό έχει έμφυτη την αγάπη και τη στοργή. Θεωρεί ο αποστόλος δεδομένη την αγάπη στη γυναίκα, δεν της ζητά να αγαπάει τον άνδρα της. Την προτρέπει να τον φοβάται δηλαδή.... ΝΑ ΤΟΝ ΣΕΒΕΤΑΙ!!! Αλλά καταχρηστικώς, ας χρησιμοποιήσουμε την λέξη με την σημερινή έννοια της. Δηλαδή να φοβάται μήπως εκείνος εκμεταλλευτεί την αγάπη της. Να φοβάται μήπως εκείνη εκμεταλλευτεί την αγάπη της· μήπως από την πολλή της την αγάπη φέρεται αδιάκριτα, με παρρησία, άθελά της τον προσβάλλει, γενικά υπερβάλλει και σβήνει και τη λίγη αγάπη που τυχόν έχει ο άντρας της· "ουδέν ούτω διαλύειν αγάπην ως η παρρησία, πέφυκε, και μίσος εργάζεσθαι" (ΚΛΙΜΑΞ) “Φόβου γαρ καθ' εαυτήν κεχωρισμένη η αγάπη εις καταφρόνησιν πέφυκεν ως τα πολλά μεταπίπτειν, μη οίον στομουμένης φόβω της εξ αυτής τικτομένης φυσικώς παρρησίας” (άγιος Μάξιμος).
Πολύ βαρύτερη λοιπόν η ασθένεια του άνδρα. Πολύ ισχυρότερο το φάρμακο που του δίνει. Αγάπα, αγάπα, αγάπα, αγάπα!!! Κανονικά θα έπρεπε να αισθάνονται οι άνδρες προσβεβλημένοι από το ανάγνωσμα· δηλαδή τί, είναι πέτρες ψυχρές και παγερές, δεν έχουνε καθόλου αγάπη; Διαβάζουμε όμως τα κείμενα της Εκκλησίας χωρίς να γνωρίζουμε τις προϋποθέσεις της και τα παρεξηγούμε. Τα καταλαβαίνουμε κοινωνικά και εκεί ακριβώς που υπάρχει τιμή εμείς βλέπουμε υποτίμηση. Πατάει το πόδι η ελαφρόμυαλη, τρώει τη σφαλιάρα και διαλύεται ο γάμος πριν καλά καλά αρχίσει.
Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα. Δύο στο τετράγωνο ίσον τέσσερα "αγάπα" για τον άνδρα. Χωρίς φιλαυτία, όχι προς ίδιον τέλος, όχι από συμφέρον, για καλοπέραση, αλλά με την αγάπη που "ου ζητεί τα εαυτής". Τέσσερα αγάπα για τον άνδρα και ένα φοβού για τη γυναίκα. Αγάπη μετά φόβου καί, όταν έρθη με το καλό η αγάπη που έξω βάλλει το φόβο, η αγάπη που ουδέποτε πίπτει, αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις.

Για την αντιγραφή Διονύσης Παπαχριστοδούλου


Εύχομαι σε όλους να γεννηθεί ο Χριστός στις καρδιές μας και να ενηλικιωθεί, αν θέλουμε να έρθει ειρήνη στις καρδιές μας, στην οικογένεια μας και στη συνέχεια σε όλον τον κόσμο.

Ο μπαρμπα-Τάσος, ο πλανόδιος μανάβης

Αναστάσιος Μ. (1929-2004)

Ο Θεός διάλεξε τους απλοϊκούς που ο κόσμος θεω­ρεί μωρούς για να καταντροπιάσει τους σοφούς. Και εξέλεξε όσους ο κόσμος θεωρεί ανίσχυρους για να ντροπιά­σει τελικά εκείνους που έχουν κοσμική δύναμη, και διά­λεξε ο Θεός εκείνους που έχουν άσημη καταγωγή και τους περιφρονημένους κι εκείνους που τους θεωρούν τόσο τιποτένιους σαν να μην υπάρχουν καν, για να καταρ­γήσει όσους θαρρούν πως είναι κάτι. Και τούτο για να μην μπορεί να καυχηθεί ενώπιον του Θεού κανείς απολύ­τως.

(Α Κορινθίους α; 27)

Τα ανωτέρω αρμόζουν για τον ταπεινό και πολυβα­σανισμένο, μακαριστό κ. Τάσο, ο οποίος με την έμπρα­κτη πίστη του στον Χριστό, είχε λάβει πολλά ουράνια χαρίσματα. Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1929 σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας. Από μικρό παιδί μπήκε στην βιοπάλη, ήταν ορφανός από πατέρα από την ηλικία των τριών ετών. Στην αρχή ή­ταν τσομπανάκος, Μετά στα χωράφια, αργότερα στις οικοδομές, χαμάλης σε αποθήκες, καλλιεργητής σε λαχα­νόκηπους, πλανόδιος μανάβης. Όπως έλεγε ο ίδιος σε η­λικία 16 ετών, σκέφτηκε, ποιο δρόμο να πάρει κι από τότε, έπεσε στο βήμα του Χριστού, στο Ευαγγέλιο, νιώθο­ντας «σαν επιστρατευμένος».

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο που αναφέρεται στον κ. Τάσο, "Σαν το χρυσάφι στο καμίνι", εκδόσεις "Ορθόξοξη Κυψέλη".

Μικρός, όταν ήμουνα, δεν οργιζόμουνα καθόλου ούτε έβλεπα κακό ή αδικία…Να, ένας πήρε την κομπίνα στο χωράφι του ενώ εγώ είχα πει πιο μπροστά να έλθουν στο δικό μου χωράφι. Αυτοί όμως τον ξεγέλασαν και πήγαν σε αυτούς. Ε… αλωνίζει το δικό τους. Δεν ήλθε στο δικό μου χωράφι. Το βράδι εκείνο, όμως πιάνει ένα χαλάζι, καταστροφή! Εγώ, τι να κάνω; Για να μην φωλιάσει μέσα μου το κακό, πήγα και θέρισα το χόρτο, αυτουνού δηλαδή που με ξεγέλασε, στα κρυφά. Για να μπορώ να τον φέρνω μετά στο μυαλό μου χωρίς κακία. Κι έφυγα, αφού θέρισα το χόρτο τους, χαράματα μη με δουν.

Γιατί το μίσος είναι δαιμόνων πείραξη. Φωλιάζει μέσα σου, είναι σατανικό πέρα ως πέρα. Πρέπει με κάθε θυσία, με προσευχή να φύγει αυτό το μίσος. Αν κάποιος σε προκαλεί, αποστραφείτω, που λέει, όμως να τον βάλεις στην προσευχή. Να μη φωλιάσει ο λογισμός μέσα σου. Δεν σκέφτομαι τα καλά, ούτε τα περνώ απ’ το νου όσα έκανα για αυτούς. Μόνο τα σφάλματα μου σκέφτομαι. Γιατί δεν κάνει να κλάψει άνθρωπος για σένα, ότι τον αδίκησες. Κάποτε με ειρωνεύτηκαν σ’ ένα σπίτι. Μόλις βγήκα έξω από το χωριό έλεγα γονατιστά, όπως ουρλιάζει ένα σκυλί. Συχώρεσε με Θε μου! Δεν είπα τι με κάναν. Έβαλα τον εαυτό μου κάτω από το Φως. Μέχρι τελευταία ώρα θα πολεμηθούμε, θα αντιμετωπίσουμε πειρασμούς, μόνο με προσευχή και έργα θα νικήσουμε.

Στο Ευαγγέλιο μας, που είναι το βήμα του Χριστού, απαγορεύεται η κακία. Να τον πάρεις τον άλλο στην προσευχή σου, Κύριε Ιησού Χριστέ… και να παρακαλάς να τον συχωρέσει, για να μην ριζώσει το κακό, διότι γίνεσαι τότε κτήμα άγονο, ακαλλιέργητο, εκτός καλοσύνης…
Αν, όμως, πω ήμαρτον…και παρακαλάω να συχωρέσει όλο τον κόσμο, που είναι καλύτεροι μου, αν σκύψω το κεφάλι μου και πω, εγώ ΤΙ έκανα στη ζωή μου; θα βρω ταπείνωση. Κι αυτό, το να μην σκεφτείς ότι εγώ αδικεύτηκα, προέρχεται από προσευχή. Ανάλογα με τη δύναμη της προσευχής, έρχεται ταπείνωση.
Μόνο ο αναμάρτητος Χριστός είναι το Φως. Χριστέ μου μη φεύγεις απ’ την καρδιά μας. Θέλει όμως καλοσύνη. Να χαίρεσαι όταν σε κατηγοράνε. Το κατηγόριο είναι καλό γιατί είναι σαν να γίνεται ένα φαγάκι και ρίχνεις μέσα και λίγο αλατάκι. Τότε καταλαβαίνεις αν συχωράς τον άλλον. Εκεί φαίνεται η αξία του πιστεύοντα. Να σε κατηγοράνε και να κρύβεσαι σε κρυφό μέρος να παρακαλάς για αυτόν να τον σώσει.

Μια άλλη φορά είδα ατέλειωτο φως. Βλέπω ένα Φως απ΄ τη γη να ανεβαίνει, με πήρε λαχτάρα κι έλεγα μ’ όλη μου την καρδιά: Άγιος ο Θεός…Άγιος ο Θεός… σηκωνόταν τα «οστέα μου», χάνεται άμα συναντήσει ο άνθρωπος το Φως, χάνεται όπως το αλάτι το ψιλό μες στο νερό.
Όταν έλθει το φως! Σαν ηφαίστειο φως. Έξι εφτά χρόνια το θυμόμουν δάκρυζα, και με λαχτάρα φώναζα, Άγιος ο Θεός!...

Μετά τις απανωτές εισαγωγές σε νοσοκομείο, λίγο καιρό πριν πεθάνει, έλεγε, η αρρώστια καλό πράμα είναι. Σε βοηθά να μην αγανακτάς, να είμαστε υπέρ-ευχαριστημένοι που βρεθήκαμε σ’ αυτό το έργο, να δοξάζουμε τον Θεό, δόξα σοι ο Θεός! Δισεκατομμύρια φορές δόξα σοι, κι έκλαιγε…λέγοντας Άγιος ο Θεός! Ο αναμάρτητος Χριστός, τι θέλει από εμάς; Χριστιανά τα τέλη. Ήλθε στον κόσμο να σώσει αμαρτωλούς. Να παρακαλάμε τον φύλακα άγγελο, που θα έλθει εκείνη την ώρα, να μας προφυλάξει από τα πονηρά πνεύματα μην μας πάρουν…Αχ, Θεέ μου, σώσε με! Αχ, Θεέ μου, σώσε με! Ελεήμων ελέησον με ο Θεός! Η Παναγία, που είναι σα μια μάνα, να μας δεχτεί στην αυλή των προβάτων…Κι ενώ πονούσε τόσο πολύ ο ίδιος, σαν να του πριόνιζαν το γαγγραινιασμένο πόδι, είχε και τη δύσπνοια απ’ την καρδιακή ανεπάρκεια, παρακαλούσε για άλλους. Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του έλεγε. Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Δε θέλω τίποτα άλλο, δώσε μου τη δύναμη και το κουράγιο τ’ όνομα Σου να ‘χω στην καρδιά μου…

Πέθανε στο νοσοκομείο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, όπου είχε γίνει και νέα εισαγωγή ξημερώματα Δευτέρας 30 Αυγούστου 2004, χωρίς να χάσει καθόλου τις αισθήσεις του. Ζήτησε από τη γυναίκα του, να της φιλήσει τα χέρια, που τον φρόντισαν τόσο καιρό, κι άφησε με ειρήνη το πνεύμα του.

Το σκυλάκι ο Bobby

Είμαστε στο Εδινβούργο, την πρωτεύουσα της Σκωτίας. Διαβάζοντας τους τουριστικούς οδηγούς, ανάμεσα στα άλλα αξιοθέατα, ήταν και ένα μέρος που από την αρχή μου φάνηκε παράξενο και περίεργο, για να μην πω πως και λίγο ενοχλητικό σαν σκέψη. Ένα μνημείο για ένα σκυλάκι με το όνομα Bobby.
Καλά, λέω από μέσα μου. Αυτοί οι Άγγλοι με την ζωοφιλία τους δεν έχουν όρια. Μέχρις στιγμής είχα ήδη δει 2 νεκροταφεία σκύλων, το ένα μάλιστα ήταν στρατιωτικό(!) νεκροταφείο σκύλων, κοράκια με ονοματεπώνυμο να είναι οι φύλακες του πύργου του Λονδίνου, ένα μνημείο προς τιμήν των ζώων που έπεσαν στον πόλεμο υπέρ της Βρεττανικής αυτοκρατορίας, το μόνο που δεν είχα δει ήταν και ένα μνημείο για ένα σκύλο, ράτσας τεριέ.

Τι άλλο έμενε για να δω; Ένα μνημείο για γάτες και ποντίκια; Έλεος!!

Το βράδι στο ξενοδοχείο διαβάζοντας ένα βιβλίο με τα αξιοθέατα του Εδιμβούργου, έπεσα ξανά επάνω στον Bobby και διάβασα την ιστορία του. Έχει λοιπόν ως εξής:

Το 1858 πεθαίνει ένας αστυνομικός ονόματι John Gray και θάβεται στο παλιό νεκροταφείο Greyfriars. Ο τάφος του κοντεύει να εξαφανιστεί από το πέρασμα του καιρού αλλά και από την έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος. Από όλους ξεχάστηκε, εκτός από τον μικρόσωμο Bobby, ο οποίος να σημειωθεί ήταν αστυνομικός σκύλος, συνάδελφος του εκλιπόντα John. Ο σκύλος λοιπόν αυτός επί 14(!!!) χρόνια έμενα δίπλα στον τάφο του κυρίου του μέχρι που πέθανε και το ίδιο το 1872. Δεν έφευγε από τον τάφο παρά μόνο για φαγητό. Και αυτό όχι σε ώρες άτακτες και για πολύ.

Στο κάστρο του Εδιμβούργου υπάρχει ένα κανόνι, το οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, ρίχνει μια κανονιά στις 1 το μεσημέρι. Μόλις λοιπόν άκουγε την κανονιά, τότε έφευγε ο φίλος μας προς αναζήτηση φαγητού, και κατόπιν ξανά πίσω.

Το γεγονός αυτό συγκίνησε πάρα πολύ τον τοπικό πληθυσμό, ώστε πλήθος κόσμου πήγαινε να δει το θέαμα, και στο τέλος του έφτιαξαν και άγαλμα.

Πήγα και εγώ, και φωτογραφήθηκα στο άγαλμα του, παρότι δεν είμαι ζωόφιλος με την έννοια που δίνουν πολλοί σήμερα. Δεν έχω καν κατοικίδιο. Έβγαλα φωτογραφίες για να θυμάμαι και να παραδειγματίζομαι. Προβληματίζομαι πολύ που το λέω, αλλά μακάρι πολλές φορές, σε πολλές περιπτώσεις να μοιάζαμε στα ζώα.

Αφιερωμένο στον Γιάννο του Μάρκου και της Μαρίνας

Ο Άγιος Νεκτάριος και το management

Τι σχέση έχει ο Άγιος Νεκτάριος με το management;
Όλα αυτά τα χρόνια που εργάστηκα (και εξακολουθώ να εργάζομαι) σαν στέλεχος εταιριών, το καυτό πρόβλημα είναι το ίδιο: Πώς μπορεί ο κάθε διευθυντής να εμπνεύσει και να οδηγήσει τους ανθρώπους που είναι κάτω από αυτόν...
Εκατομμύρια σελίδες γράφτηκαν πάνω σε αυτά τα θέματα. Επιστήμονες προσέγγισαν τα δύσκολα προβλήματα της διοίκησης με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, από τους πιο έντιμούς, μέχρι τους πιο τιποτένιους...
Αλήθεια, αν ένας άγιος άνθρωπος ήταν manager, πώς θα διοικούσε...πολλά χρόνια αναρωτιόμουνα... να όμως που όποιος ψάχνει βρίσκει... Ο άγιος Νεκτάριος ήταν διευθυντής της Ριζαρείου σχολής, στις αρχές του εικοστού αιώνα... υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από ανθρώπους που έζησαν ενώ ζούσαμε και εμείς... Αλήθεια, υπάρχει Χριστιανικό management? Αν μου το έλεγε κάποιος σίγουρα θα γέλαγα... μήπως όμως... τι έκανε ο Νεκτάριος;
Γεννήθηκε το 1846 στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης από το Δημοσθένη και τη Μαρία Κεφαλά. Ονομάστηκε Αναστάσιος. Η οικογένεια του ήταν φτωχή, έτσι αφού τελείωσε το Δημοτικό και το Σχολαρχείο, δεκατεσσάρων χρονών παιδί, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και δούλεψε, αρχικά μόνο για στέγη και τροφή. Το 1868 πηγαίνει στη Χίο και γίνεται δάσκαλος στο Λιθί, έως το 1873. Μετά, γίνεται μοναχός με το όνομα Λάζαρος. Το 1877 χειροτονείται διάκονος και παίρνει το όνομα Νεκτάριος.
Το 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος και λίγο αργότερα Αρχιμανδρίτης στο Κάιρο. Το 1889 χειροτονείται μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η αγιότητα του, τόσο πολύ φανερή στον κόσμο, έστρεψε εναντίον του τα διεφθαρμένα στοιχεία της εκκλησίας. Κάποιοι φιλόδοξοι κληρικοί διέβαλαν τον¨Άγιο στον ενενηντάχρονο Πατριάρχη... τάχα ο Νεκτάριος εποφθαλμιούσε τη θέση του... Ο Νεκτάριος διώκεται άδικα, μέχρι που διώχνεται από την Αίγυπτο... Έρχεται στην Αθήνα χωρίς χρήματα ψάχνοντας για δουλειά για να ζήσει! Μένει στα Εξάρχεια και δεν έχει χρήματα να πληρώσει το νοίκι του... Παίρνει τη θέση του ιεροκήρυκα στην Εύβοια.. μετά στη Φθιώτιδα και Φωκίδα.... Οι εντυπώσεις που αφήνει παντού είναι εξαιρετικές, οι άνθρωποι τον αγαπούν...Το 1894 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Γίνεται manager με τα σημερινά δεδομένα... Χωρίς ΜΒΑ και μέσο στο HR...

Τρία παραδείγματα Χριστιανικού Management - Απρόσμενου, συγκλονιστικού, υπέροχου!
Το περιβάλλον της Ριζαρείου
Στην ιερατική σχολή Ριζάρειο δεν φοιτούσαν μόνο πιστοί και παιδιά που ήθελαν να γίνουν ιερείς... φοιτούσαν και άπιστοι, παιδιά πολλών εύπορων οικογενειών, άτομα που ήρθαν γιατί το επίπεδο των σπουδών ήταν υψηλό κλπ.
Όποιος έχει μπεί έστω και μια φορά για μία ώρα σε τάξη τόσο ανομοιογενή, καταλαβαίνει τη δυσκολια... πόσο μάλλον όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συμβιώνουν καθημερινά...
ΠΡΩΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...
Κάποιοι μαθητές της ριζαρείου έκαναν σοβαρότατα παραπτώματα. Τους οδήγησαν στο διευθυντή λοιπόν για να τιμωρηθούν. Τι έκανε όμως ο Νεκτάριος;
Ζήτησε να μην του σερβίρεται φαγητό (του ίδιου, όχι των μαθητών...) για τρεις ημέρες. Θεώρησε ο Νεκτάριος τον εαυτό του υπεύθυνο, πίστεψε ότι ο ίδιος έκανε λάθος, δεν έμπνευσε τους μαθητές, δεν τους οδήγησε στη χάρη του Θεού. Την ώρα του κοινού δείπνου, ενώ οι άλλοι έτρωγαν, προσευχόταν στο Θεό για το πρόβλημα... Και δεν είναι δύσκολο για τον κάθε άνθρωπο να ξεχωρίσει τον υποκριτή από τον ειλικρινή...
Το ζήτημα αυτό συγκλόνισε την μικρή κοινότητα της ριζαρείου. Για πρώτη ίσως φορά στη ζωή τους οι άνθρωποι εκεί είδαν κάποιο διευθυντή να μην ψάχνει για ευθύνες στους άλλους αλλά στον εαυτό του. Η συγκλονιστική ταπείνωση του Νεκταρίου χώρισε το χρόνο στα δύο για την σχολή, το πριν και το μετά. Οι μαθητές άλλαξαν ριζικά. Οι φταίχτες του επεισοδίου δεν ήθελαν να φάνε ούτε αυτοί τις ημέρες που ο Νεκτάριος δεν έτρωγε...έκλαψαν πικρά... μετάνιωσαν... Μετά από αυτό όταν κάποιος έκανε ένα σοβαρό παράπτωμα έπεφταν πάνω του οι ίδιοι οι μαθητές να τον συνεφέρουν...τα λόγια τους ήταν συνήθως
¨θέλεις πάλι να μη τρώει ο Νεκτάριος... δεν τον βλέπεις πως αγωνίζεται εδώ μέσα... θα αρρωστήσει¨
ΠΡΩΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...
Οι άνθρωποι που καθάριζαν τις τουαλέτες της σχολής καβγάδιζαν γιατί ο ένας ήθελε να ρίξει τον άλλο... ο Νεκτάριος ξύπναγε νωρίς και καθάριζε ο ίδιος τις τουαλέτες για να μην υπάρχει καβγάς... δεν κατηγόρησε κανένα... οι άνθρωποι που θα έπρεπε να καθαρίζουν ντράπηκαν και βρήκαν λύση...
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.
ΤΡΙΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...
Μια άλλη χρονιά ένας από τους εργάτες καθαριότητας αρρώστησε... ο Νεκτάριος άρχισε να καθαρίζει ο ίδιος στη θέση του, φοβούμενος ότι θα απολυθεί ο άρρωστος άνθρωπος. Και αυτό συζητήθηκε πολύ ανάμεσα στους μαθητές,,, όλοι έτρεμαν πλέον μήπως και τον στεναχωρέσουν, μήπως και του προσθέσουν και άλλο βάρος...
ΤΡΙΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.

Το 1919 ο Νεκτάριος εισάγεται στο Αρεταίειο νοσοκομείο των Αθηνών... ένας γέροντας ιερέας με ένα φτωχό τριμμένο ράσο... Μετά από 50 ημέρες νοσηλείας χωρίς μέσο, και πριν ακόμη να εγχειρισθεί, παρέδωσε την Άγια ψυχή του στον Κύριο που τόσο αγάπησε στη ζωή του...,
Αν όλα είχαν μείνει εκεί, σήμερα ίσως κανείς δεν θα τον θυμόταν... Ο Κύριος όμως αποφάσισε κάτι άλλο...
Μόλις πέθανε στο νοσοκομείο ξεκίνησε η γνωστή διαδικασία με το σαβάνωμα... όμως, το νεκρό σώμα, μοσκομύριζε... Τα νέα διαδόθηκαν στο νοσοκομείο...Οι γιατροί και το προσωπικό άρχισαν να ρωτάνε, ποιός είναι ο φτωχός καλόγερος;... ποιός;... δεσπότης;, πρώην γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο;
Και άρχισε η πορεία που έκανε τον Νεκτάριο γνωστό στην κάθε άκρη, στο κάθε μικρό χωριό της Ελλάδας, στην κάθε γωνιά του κόσμου που ζουν Έλληνες... Η νεκροφόρα έφθασε στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά... και κόσμος, πολύς κόσμος που ήθελε να δει τον ιδρώτα που έβγαινε απο το άγιο πρόσωπο και μοσχομύριζε... Το καραβάκι "Πτερωτή" τον μετάφερε στην Αίγινα... έφθασε στις τέσσερις το απόγευμα στην Αίγινα... θα έλεγε κανείς ότι όλο το νησί περίμενε στην παραλία...Οι καμπάνες χτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή... Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ο κόσμος ερχόταν να δει το άγιο σώμα...που αδιάκοπα ανάβλυζε μύρο και μοσχομύριζε... Και ήρθαν τα θαύματα...
Η εκκλησία που τόσο ο Νεκτάριος αγάπησε και υπηρέτησε και τόσο κάποια από τα δειφθαρμένα, φιλόδοξα ή κοσμικά μέλη της τον πρόδωσαν και τον αδίκησαν, αναγνώρισε την αγιότητα του... κάτι που ο απλός κόσμος είχε ήδη κάνει μετά τα τόσα σημάδια που έστειλε ο Κύριος... Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται... και ο ταπεινός ιερέας έγινε το παράδειγμα των ευλαβών ιερέων τα χρόνια που ήρθαν... και τόσο πολλών ανθρώπων...

Γ. Λεκάτης

Την καθαρότητα, της πολιτείας σου, και την ευθύτητα, Πάτερ των τρόπων σου, ως προσφοράν πνευματικήν, δεξάμενος ο Δεσπότης, ιαμάτων κρήνην σε, εν Αιγίνη ανέδειξε, τοις πιστώς προστρέχουσι, τοις αγίοις λειψάνοις σου, τοις νέμουσιν οσμήν ουρανίαν, πάσι καί θείαν ευωδίαν.

Σχόλιο:
Το Management φυσικά αγκαλιάζει όλες τις πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων. Στην οικογένεια, στο σχολείο, στον επαγγελματικό μας χώρο, παντού...

Ο αμίλητος κόσμος του Άθωνα. Οι Άγιοι

Όταν πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος, ήταν σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Μόλις είχε πεθάνει ο πατέρας μου ξαφνικά στην ηλικία των 45 ετών, και όπως είναι φυσικό χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου. Τα ερωτηματικά πολλά και ανελέητα. Οι απαντήσεις έπρεπε να είναι πλήρεις και έρθουν όσο το δυνατόν συντομώτερα. Κάποιος συμφοιτητής μου, έριξε την ιδέα για το Άγιο Όρος, μου διαφήμισε μάλιστα τον π. Παΐσιο ως άγιο θαυματοποιό που μόλις σε δει σου λέει το όνομα σου, που εκτρέφει φίδια κ.λ.π.Ένα ωραίο μεσημέρι του Μαρτίου, είμαι έξω από το καλυβάκι του γέροντα Παϊσίου, μπροστά από την συρμάτινη πόρτα που βλέπετε στην φωτογραφία παρακάτω.
Η πόρτα κλειδωμένη, κανένα σημάδι ζωής τριγύρω και το κυριώτερο και πιο απογοητευτικό από όλα; Η πινακίδα που έλεγε "Γράψτε ότι θέλετε και ρίξτε το στο κουτάκι. Θα σας ωφελήσω περισσότερο με την προσευχή παρά με την πολυλογία μου".Απογοήτευση πλήρης! Να έρθουμε μέχρι εδώ και να φάμε πόρτα; Τι κρίμα!! Με βαριά καρδιά, παίρνω κι εγώ ένα χαρτάκι, και προσπαθώ να γράψω κάτι. Δεν μπορώ. Μέσα μου συνεχώς λέω: "Θεέ μου τι καλά θα ήταν να τον συναντήσουμε. Γιατί;"Δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη σκέψη-προσευχή μου, και βλέπω ένα γεροντάκι, να μας φωνάζει από τα αριστερά της καλύβας, να μπούμε από ένα μονοπάτι στα πλάγια του σπιτιού.

Ο Παΐσιος!!! Καλά, θαύμα έγινε; Πώς μας βρήκε; Αφού εμείς, ούτε φωνάζαμε, ούτε μιλούσαμε καλά καλά, προσπαθούσαμε να γράψουμε.Φτάνουμε στο σπιτάκι, και εκεί άλλη έκπληξη μας περιμένει. Γύρω στα 40 άτομα(!!!) ήταν μαζεμένα και κάθονταν και συζητούσαν με το Γέροντα!
Κάθησα σε ένα κούτσουρο, δίπλα στην πόρτα του κελιού και παρατηρούσα. Μα καλά. Αυτός είναι ο ΠΑΪΣΙΟΣ; Καταρχήν μου φάνηκε νέος. Εϊχε και λίγο μαύρο στα γένια του. Πώς γίνεται, άγιος και μαύρα γένια συμβαδίζουν; Πολύ αδύνατος, κοντούλης γύρω στο 1.60, του λείπουν πολλά δόντια από μπροστά, πολύ φτωχικά ντυμένος, με μία ζακέτα χιλιομπαλωμένη, στα αλήθεια, εγώ άλλα περίμενα να δω. Άλλη εικόνα είχα για τους αγίους. Αυτός ήταν πολύ καθημερινός, πολύ γήινος, πολύ.... Δεν ξέρω, του λείπουν πολλά όσον αφορά την εμφάνιση που σύμφωνα με τις προκαταλήψεις μου θα έπρεπε να έχει ένας άγιος.
Ο κόσμος ρωτούσε συνέχεια το Γέροντα για διάφορα θέματα. Οι απαντήσεις του ήταν σύντομες, σοφές, χαριτωμένες και πολλές φορές έβγαινε ένα χιούμορ πολύ έξυπνο και γλυκό. Ένας συμφοιτητής μου τον ρώτησε για το ρόλο των μοναχών. Ο Γέροντας του απάντησε πως ο μοναχός είναι ότι και ο ασυρματιστής στο στρατό. Επικοινωνεί με τη βάση οπότε έρχεται το βαρύ πυροβολικό και η βοήθεια.
Εγώ, δεν τον ρώτησα τίποτα. Ντρεπόμουν. Τι να του πω; Γέροντα χρησιμοποίησε τις δυνάμεις που μου είπαν πως έχεις και πες μου πού είναι αυτή τη στιγμή ο πατέρας μου; Ντρεπόμουν. Το ανέβαλλα για μια πιο βολική μέρα. Άλλωστε, αφού μάθαμε πια τα κατατόπια, δεν θα χανόμασταν.
Όλα καλά και φυσιολογικά, μέχρι τη στιγμή που είδα κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ξαφνικά, ο Γέροντας, ενώ στεκόταν στη μέση της ομήγυρης και συζητούσε με όλους, στρέφεται προς έναν μεσόκοπο, τον πλησιάζει, τον πιάνει από το χέρι, και περπατώντας χέρι-χέρι, τον πηγαίνει απόμερα, και κάθονται εκεί για 20 περίπου λεπτά και συζητούν. Τότε, προσέξαμε όλοι μας, την πονεμένη έκφραση του ανθρώπου αυτού.
Αυτή η σκηνή μου έμεινε. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά μου έμεινε μια αίσθηση μιας πολύ διαφορετικής αγάπης. Δεν είναι της φαντασίας μου. Αλήθεια, αυτό που εισέπραξα ήταν μια αίσθηση ανυπέρβλητης αγάπης προς οποιονδήποτε. Βέβαια, από ότι μπόρεσα και διασταύρωσα, είναι πως το ίδιο ένοιωσαν και οι περισσότεροι που συναναστράφηκαν το Γέροντα σε πάρα πολλές περιπτώσεις.

Βγαίνοντας από το Άγιο Όρος, στο καράβι, μας πλησίασε ένας άγνωστος ο οποίος μας ρώτησε. - Είσασταν χτες στον Παΐσιο;
- Ναι, γιατί, πού το ξέρεις;
- Ήμουν κι εγώ εκεί.
- Μάλιστα.
- Το ξέρετε πως ξαφνικά ήρθε και σας φώναξε; Κανείς από εμάς δεν κατάλαβε τίποτα. Πώς σας κατάλαβε εσάς;
- Δεν ξέρουμε!
- Μυστήριο...
Έπειτα από κάποια ώρα, ξαφνικά και ενώ ήμασταν στο κατάστρωμα και μαζεύαμε ήλιο, γίνεται φασαρία!! Ένας συμφοιτητής μου, έτοιμος να δείρει κάποιον, να τον κρατάνε και αυτός να φωνάζει.
- Δε ντρέπεσαι ρε! Μέσα στο Άγιο Όρος! Φτου σου ρε! Σου φαίνομαι για ομοφυλόφιλος ρε;
- .....σιωπή από τον αντίδικο, ο οποίος φαινόταν τρομαγμένος από την έκταση που έλαβε το επεισόδιο.
Τι είχε γίνει; Ένας νεαρός, ο οποίος τώρα που τον προσέχαμε ήταν εμφανές πως είχε και ψυχολογικά προβλήματα, ρίχτηκε εν ψυχρώ στον φίλο μου, με τις αντίστοιχες προτάσεις! Ο φίλος μου 'τα πήρε' και ετοιμαζόταν να τον δείρει.
Στη συνέχεια, ο νεαρός, άρχισε να ζητά συγγνώμη με λυγμούς, και να μας εξιστορεί πως είναι ομοφυλόφιλος, πως έχει ψυχολογικά προβλήματα, πως συνέχεια πέφτει θύμα ξυλοδαρμού - μας έδειξε και τα σημάδια του, τα οποία ήταν πέρα για πέρα εμφανή - και πως έρχεται περίπου κάθε 3 με τέσσερις μήνες, για να πάει στον Παΐσιο να πάρει δύναμη!!!
Μέσα στα κλάματα του να μονολογεί πως μόνο ο Παΐσιος τον αγαπά σ' αυτόν τον κόσμο, μόνο αυτός τον προσέχει, μόνο αυτός του φέρεται καλά!!! Για εμάς, αυτή η σκηνή ήταν ανατριχιαστική. Άλλο ένα παράδειγμα της αγάπης του, αγάπης χωρίς ταμπού και προϋποθέσεις, αγάπης χωρίς όρια.
Πολλοί πηγαίνουν - μέσα κι εγώ στην αρχή - και επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο κυνήγι αγίων και θαυμάτων. Δεν είναι όμως τα πράγματα έτσι. Το ζητούμενο δεν είναι τα θαύματα. Δεν μαλακώνουν αυτά την καρδιά των ανθρώπων, ούτε τους παραδειγματίζουν. Η αγάπη είναι το ζητούμενο, και μάλιστα αγάπη όπως περιγράφηκε πιο πάνω. Όλα τα άλλα είναι απλές απομιμήσεις. Και η αγάπη αυτή, δεν είναι ένα ανθρώπινο κατόρθωμα. Όχι. Αυτή η αγάπη είναι αποτέλεσμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο. Είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο, αφού φυσικά ο άνθρωπος με την άσκηση του και την ταπεινή του προσπάθεια δείξει την αγαθή του προαίρεση. Είναι ο θεωμένος άνθρωπος, όχι απλές επιτηδευμένες συμπεριφορές ενός καλά εκπαιδευμένου ανθρώπου. Αυτό είναι η αγιότητα, που ευτυχώς ανθοφορεί πλούσια στο Άγιο Όρος.
Και αυτή η αγάπη, πληροφορεί τον άλλον. Δεν χρειάζεται διαφημίσεις. Τραβάει τον συνάνθρωπο, όπως τα λουλούδια τα πιο μυρωδάτα, τις μέλισσες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στη φωτογραφία δίπλα. Κάθε μέρα από το κελλάκι θα περνούσαν τουλάχιστον εκατό άτομα. Το διανοείστε; Να δέχεστε κάθε μέρα τόσες επισκέψεις; Και για να μπορεί να είναι εντάξει και με τα μοναχικά του καθήκοντα, ήδη μέχρι το ξημέρωμα είχε κάνει όλες του τις ακολουθίες. Ακόμη και εσπερινό!!
Ας έχουμε την ευχή του, καθώς και όλων των αγίων.

Αφιερωμένο σε όλους του Θεού Αγίους και στο Μάρκο.

Ο αμίλητος κόσμος του Άθωνα. Μέρος Γ'

Καλοκαιράκι, Ιούλιος μήνας, είμαι στο μπαλκονάκι της Διονυσίου και κάθομαι. Είναι γύρω στις 10:30 το βράδι. Καταπληκτική αίσθηση, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η φύση μπορεί να ΄χει τόσους ωραίους ήχους. Ησυχία που 'γεμίζει' το χώρο μαζί με κελαηδήματα αηδονιών, παφλασμός του κύματος κάπου στο βάθος, ξανά ησυχία. Η απόλυτη ηρεμία. Απέναντι, το κελάκι του γερο-Θεόκλητου του Διονυσιάτη. Ξαφνικά ένα κερί φαίνεται να ανάβει στο σπιτάκι του. Καλά, από τώρα θα ξεκινήσει προσευχή ο γερο-Θεόκλητος; Δηλαδή τι, όλη την νύχτα θα προσεύχεται; Είναι δυνατόν, είναι και ενενήντα και βάλε. Μήπως το ανάβει έτσι για τα μάτια του κόσμου;Οι Αγιορείτες όπως είπαμε δίνουν πάρα πολύ μεγάλη σημασία για το πότε πεθαίνει κάποιος. Γι' αυτούς μπορεί να είναι ενδεικτικό της καλής 'κατάστασης' του κοιμηθέντος μοναχού όταν αυτή συμβεί σε μία μεγάλη γιορτή για παράδειγμα. Ο γερο-Θεόκλητος πάντως, κοιμήθηκε πρόσφατα, στις 20 Ιανουαρίου με το καινούριο, 7 με το παλιό, την ημέρα πανηγύρεως της Μονής. Γιόρταζε ο προστάτης Άγιος της Μονής! Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος!! Σημαδιακή λοιπόν ημερομηνία για τους Αγιορείτες, μάλλον το κεράκι στου γερο-Θεόκλητου δεν άναβε για τα μάτια του κόσμου.Στη μονή οι μοναχοί θα ξυπνήσουν - αυτό βέβαια διαφέρει από μονή σε μονή και περίοδο του έτους - γύρω στις 1 με 1:30 τα ξημερώματα. Θα ασχοληθούν με τον ατομικό τους κανόνα(προσευχή), κομποσκοίνια και μετάνοιες για περίπου1,5 με 2 ώρες και στη συνέχεια θα πάνε στο καθολικό δηλαδή τον κεντρικό ναό για να τελέσουν εκεί τις διετεταγμένες ακολουθίες(Μεσονυκτικό, Ώρες,Όρθρο και Θεία Ευχαριστία ενίοτε).Η ατμόσφαιρα, μέσα στο ναό είναι πρωτόγνωρη. Κεράκια, καντήλια, ησυχία, προσοχή στο διάβασμα των γραμμάτων τις περισσότερες φορές, φιγούρες στα μαύρα, να προσεύχονται, ενίοτε δε να καταλαβαίνεις πως κλαίνε. Οι εικόνες, οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις είναι ασυνήθιστες. Καμία σχέση με τον εκκλησιασμό στον κόσμο. Εδώ γυρνάς στο διπλανό σου στασίδι και αντικρύζεις μορφές σαν και αυτές στη διπλανή φωτογραφία, μορφές που ΔΕΝ βλέπεις έξω.

Και κάποτε, έρχεται το πρωί. Συνήθως, θα κλείσει ο κύκλος των ακολουθιών με Θεία Λειτουργία. Θα μοιράσουν συνήθως πάρα πολλές σελίδες μεταξύ τους και θα αρχίσουν να τις διαβάζουν. Μα τι στο καλό είναι αυτές οι σελίδες; Ονόματα περιέχουν. Ονόματα, για τα οποία τους έχει ζητηθεί να προσεύχονται. Δεν θα ξεχάσω τον π. Ιωαννίκιο με τι τρόπο μνημόνευε όλα αυτά τα ονόματα. Η εικόνα του ήταν ακριβώς όπως αυτή στην διπλανή φωτογραφία. Κάποιες δέσμες φωτός έπεφταν επάνω στα 'σκονάκια' του. Όχι πολλές δέσμες. Μισοσκόταδο. Αρκετό όμως ώστε να εκπληρωθεί το χρέος της αγάπης. Με τι κατάνυξη κοινωνούσαν!! Σαν να ήταν η τελευταία τους φορά πάνω στη γη.
Έχει πάει γύρω στις 8:00 το πρωί. Για το Άγιο Όρος ήδη είναι μεσημέρι!! Για σκεφτείτε το. Αν κι εμείς σηκωνόμασταν κάθε μέρα γύρω στις 1:00 το πρωί, όντως 7 ώρες μετά είναι ήδη αργά το μεσημέρι. Άρα, ώρα για φαγητό. Το φαγητό στο Άγιο Όρος είναι εμπειρία ζωής. Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει το Άγιο Όρος ή η ζωή του, για το φαγητό όμως....
Κανείς δεν μπορεί να πει το παραμικρό!!

Στη διπλανή φωτογραφία, είναι γύρω στις 5:30 το πρωί, και όπως βλέπουμε επικρατεί οργασμός δουλειάς στα μαγειρεία. Και έρχεται επιτέλους η ώρα του φαγητού. Συνήθως στα περισσότερα μοναστήρια οι τράπεζες είναι όμορφα διακοσμημένες, αλλά πιστεύω η ωραιότερη είναι της Βατοπαιδίου. Περίπου 1000 ετών τραπεζαρία, με μαρμάρινα τραπέζια και φανταστικό διάκοσμο. Μπορείτε να πάρετε μια γεύση στη φωτογραφία παρακάτω.


Την ώρα λοιπόν του φαγητού, ο μοναχός που έχει το διακόνημα του αναγνώστη, διαβάζει πνευματικά βιβλία. Ο Χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να χάνει το χρόνο του! Σε διάφορες στιγμές ο ηγούμενος, άρχιζε να μιλά και να επεξηγεί αυτό που διάβαζε ο αναγνώστης. Φυσικά, όλοι σταματούσαν να τρώνε το υπέροχο φαγητό και άκουγαν τον ηγούμενο. Τι ωραία όμως ήταν αυτά που έλεγε! Αχ, να τα τηρούσαμε αυτά έξω στον κόσμο, θα γινόταν παράδεισος.Το φαγητό; Πανδαισία γεύσεων. Ψωμί ζυμωτό, κρασί δικό τους, λαχανικά από τον κήπο τους, νερό σε μεταλλικά ποτήρια. Μα πώς γίνεται και όλα εδώ είναι ΤΟΣΟ νόστιμα; Η αγιορείτικη εξήγηση πάντως για τη νοστιμιά του φαγητού είναι πως αυτό παρασκευάζεται με πολλή προσευχή κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Βγαίνοντας, κάποιοι μοναχοί μας κάνουν μετάνοιες(;) σαν να μας προσκυνάνε. Είναι οι μάγειρες που μας ζητούν συγγνώμη για τυχόν παραλείψεις τους!!! Καταντράπηκα. Έφαγα, ήπια τζάμπα, μου ζητάνε και συγγνώμη από πάνω; Άλλος κόσμος σίγουρα...
Συνεχίζεται...

Ο αμίλητος κόσμος του Άθωνα. Μέρος Β'

Είμαι στο καραβάκι, καθ' οδόν προς τη Μονή Διονυσίου. Δίπλα μου, στο κατάστρωμα, στέκεται ένα φέρετρο, με έναν μοναχό μέσα. Παράξενη διαχείριση του θανάτου στον Άθωνα, πολύ παράξενη.Για τους μοναχούς, θάνατος είναι η είσοδος στην αληθινή ζωή. Γι' αυτό και στις κηδείες δεν θα ακούσετε, ζ ωή σε εσάς, αλλά αντίθετα το αμίμητο "Και στα δικά μας". Για βόλτα, συνίσταται η επίσκεψη όχι σε ένα πάρκο αλλά.... στο νεκροταφείο, όπου εκεί φυσικά θα βρει και το παγκάκι του, προκειμένου να κάτσει με την ησυχία του, να καλλιεργήσει τη μνήμη θανάτου. Στους μοναχούς, η απόκτηση της μνήμης θανάτου είναι πολλή σημαντική αρετή. Μάλιστα, όταν υπάρχει κάποιος ετοιμοθάνατος μοναχός στο μοναστήρι, το θεωρούν υποχρέωση τους να πάνε στον αδελφό τους να του συμπαρασταθούν.... με τον αγιορείτικο τρόπο φυσικά. Φυσικά και δεν θα του πούνε αυτά που λέμε εμείς έξω, δηλαδή πως δεν είναι τίποτα, πως θα γίνει γρήγορα καλά και άλλα ψέμματα που τα ξέρουμε όλοι μας. Αντίθετα λένε:- Πες μας αδελφέ, τώρα που πεθαίνεις, αισθάνεσαι να σε βαραίνει κάτι; Πρέπει να το τινάξεις από πάνω σου, πριν να είναι αργά.- Τώρα, που είσαι στο κατώφλι του θανάτου, είσαι ευχαριστημένος από τις πράξεις της ζωής σου;- Μήπως, έχεις πληροφορία ότι θα σωθεί η ψυχή σου;Και άλλα πολλά του λένε. Μακάβρια συμπεριφορά θα πείτε; Για έναν που έχει την κοσμική νοοτροπία ίσως, για έναν αγιορείτη όμως που μια ζωή μελετούσε το θάνατο, και προετοιμαζόταν για αυτόν δεν είναι. Θα μου πείτε πως μακάβρια δεν είναι και η μνήμη του θανάτου; Οι πιο πολλοί συνάδελφοι μου, μόλις τους μιλήσω σχετικά, αρχίζουν τα 'κουνήσου από τη θέση σου', χτύπα ξύλο' και άλλα φαιδρά. Εγώ πάντως, ξέρω από πάρα πολλές προσωπικές μου εμπειρίες, πως οι ανθρώπινες σχέσεις βελτιώνονταν σε τρομακτικό βαθμό, όταν έπεφτε στους εμπλεκομένους βαριά η σκιά ενός πιθανού θανάτου.
Παρεπιμπτόντως, πριν πεθάνει ο Γέροντας Παΐσιος, τον επισκέφτηκε ο γνωστός, μακαριστός και αυτός τώρα, Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης, γνωστός συγγραφέας και έγινε ο εξής διάλογος:- Ε, γερο-Παΐσιε, τώρα που θα πεθάνεις σε λίγο, έμαθα ότι έχεις μεταστάσεις παντού, για πες μου, πώς αισθάνεσαι;
- Γερο-Θεόκλητε, εγώ στη ζωή μου ποτέ δεν χόρεψα, αλλά αν μπορούσα να σηκωθώ τώρα, θα χόρευα και θα έλεγα "έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή", τέτοια χαρά νοιώθω...



Α, και κάτι που ξέχασα να πω, για όσους δεν το ξέρουν. Οι μοναχοί του Αγίου Όρους, ως έχοντες ειδική ευλογία από την Παναγία, ΔΕΝ παθαίνουν νεκρική ακαμψία!!! Ανεξαρτήτως ηθικής κατάστασης του νεκρού. Απλά έτσι!!! Δείτε δίπλα τη σχετική φωτογραφία, όπου φαίνεται ξεκάθαρα η έλλειψη ακαμψίας.

Στο Άγιο Όρος, ο λειτουργικός κύκλος ξεκινά τη νύχτα. Εκεί υπάρχο υν οι ακολουθίες του νυχθημέρου, ενώ εδώ έξω στον κόσμο, του ημερονυχτίου. Και επειδή, εγώ δεν είμαι καλός στα λόγια, ας αφήσω καταλληλότερους να μιλήσουν σχετικά:"Και έχεις την εντύπωση, πως η νύχτα που εξουσιάζει και στην έναρξη και στην λήξη δεν είναι ο ζόφος που συρρικκνώνει και συστέλλει τη ζωή αλλά η φερέλπιδη ησυχία που βιώνει τη ζωηφόρο νέκρωση, η ταφή που κυοφορεί σαν το σπόρο τη ζωή και η νύχτα με το σκοτάδι που θα δώσει τόπο στην πληρότητα του φωτός της Τρισηλίου Θεότητας." Αθ. Χύτας

Συνεχίζεται....Αφιερωμένο στο Μάρκο, το συνοδοιπόρο στο Άγιο Όρος και στην Απουσία.

Ο αμίλητος κόσμος του Άθωνα. Μέρος Α'

συνδέθηκα με το Άγιο Όρος στα φοιτητικά μου χρόνια. Μετά από 18 χρόνια περίπου, μπορώ να πω πως το Άγιο Όρος και οι κάτοικοι του άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω στη ζωή μου.Το Άγιο Όρος, δεν είναι ένα πολύ όμορφο μέρος που κατοικούν άγιοι. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος - όσον αφορά το φυσικό περιβάλλον - όπου κατοικούν άνθρωποι, που οι περισσότεροι από αυτούς θέλουν να γίνουν άγιοι. Θα δει λοιπόν κάποιος και στραβά πράγματα, θα δει και καλά. Τα τελευταία υπερισχύουν. Αλλοίμονο αν δεν ήταν έτσι. Αυτό όμως που σε εμένα έμεινε ως γεύση, είναι... - δύσκολο να το περιγράψω - το 'κατέβασμα' του ουρανού στη γη. Ξέρω, πολλοί δεν θα με καταλάβουν. Θα προσπαθήσω λοιπόν να σας δώσω να καταλάβετε, δείχνοντας σας φωτογραφίες και σχολιάζοντας τες. Αν, και αν δεν ζήσεις εκεί αρκετά, δύσκολα θα καταλάβεις.
Στο Άγιο Όρος οι περισσότεροι, δεν μιλάνε για να σε πείσουν, ούτε για να σ ου κάνουν τον έξυπνο. Μιλάνε από καρδιάς προς ωφέλεια. Και κυρίως μιλάνε για αυτά που έχουν ζήσει, και όχι για αυτά που απλώς διάβασαν και αποστήθισαν. Δεν μιλάνε πολύ. Πόσο όμως σου μιλάει η σιωπή τους! Ή μάλλον, να το πω καλύτερα. Μιλάνε πολύ. Προς το Θεό! Όπως δίπλα στη φωτογραφία ο π. Μάξιμος, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, προσεύχεται ενώ περιμένει το καράβι να μας πάρει. Δεν τον ήξερα τον π. Μάξιμο. Τον φωτογράφισα, χωρίς να θίξω φυσικά το δικαίωμα του στην ιερή για αυτόν αφάνεια, και στη συνέχεια τον γνώρισα στο καράβι. Φάνηκε να χαίρεται πολύ που μας γνώρισε. Μας έδωσε δώρο και δύο βιβλία του! Συγγραφέας ο π. Μάξιμος! Το κύριο πρόβλημα του κόσμου, έλεγε στο βιβλίο του,είναι πως ο κόσμος πλησιάζει τον Θεό όλο και λιγότερο, πως προσεύχεται ελάχιστα...

Αυτά που ξέρατε στον κόσμο να τα ξεχάσετε εδώ στο Όρος.
Εδώ, κάθε μέρα είναι και μια καινούρια αρχή. Άλλωστε, το λένε και οι Πατέρες: "Πίπτ' έγειραι". Δηλαδή ακόμη και αν πέσεις, ξανασήκω!!
Είπαμε, ξεκινάμε από την αρχή. Ακόμη και οι πινακίδες των αυτοκινήτων όπως βλέπετε στη φωτογραφία που τραβήχτηκε στη Δάφνη. Μάλλον τέτοια πινακίδα δεν θα δούμε ποτέ έξω στον κόσμο.

Ιερά Μονή Ιβήρων. Εδώ βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Πήγα την προσκύνησα. Ομολογώ πως εκτός από κάποια συγ κίνηση δεν αισθάνθηκα τίποτα το ιδιαίτερο. Εδώ γνώρισα και τον π. .Γ.........
- Είμαι νέος μοναχός εδώ, μου λέει.
- Πόσο καιρό;
- Περίπου δύο χρόνια. Αλλά δεν μου λες, ξέρεις πώς λένε τον μαιτρ στα αρχαία ελληνικά; με ρωτάει περιπαικτικά.
- Όχι. Πως τον λένε;
- Καλά, δεν το πρόσεξες στη διήγηση του γάμου της Κανά; Αρχιτρίκλινο τον λένε τον μαιτρ!!!! Χα, χα, χα....
Μέσα μου όμως σκέφτομαι... Χμμμ, αυτός ο μοναχός σαν νέος που είναι, δεν είναι και τόσο πνευματικός σαν τους άλλους. Μετά από λίγο τον βλέπω να ταΐζει ένα γεροντάκι μοναχό γιαούρτι. Αλλά με τι τρόπο. Με τέτοια προσοχή, όπως ταΐζει η γυναίκα μου τα παιδιά μας!! Μετά από εκεί, πήγα στη Μονή ......................, όπου συνάντησα τους δύο συμφοιτητές μου, Κύπριοι στην καταγωγή. Άρχισε ο ένας να μου εξιστορεί πώς έγινε μοναχός. Ο ίδιος δεν είχε καμιά σκέψη να γίνει μοναχός. Μάλιστα είχε έρθει στο Άγιο Όρος κάποιες φορές, τριγύρισε, του άρεσε, αλλά μέχρι εκεί. Την τελευταία όμως φορά που επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, πήγε και προσκύνησε την Παναγία στην Ιβήρων.
- Ξαφνικά, ένοιωσα μια φωτιά να βγαίνει από την εικόνα και να μπαίνει μέσα μου.
- Και μετά τι έγινε;
- Ήρθα, στη Θεσσαλονίκη, έκατσα περίπου 3 μήνες, αλλά δεν άντεξα άλλο. ΕΠΡΕΠΕ να γυρίσω πίσω. Τίποτα πια δεν ήταν στη ζωή μου το ίδιο μετά από αυτό. Με πιστεύεις;
- Σε πιστεύω....
Στο ίδιο μοναστήρι, υπάρχει και ο γερο-Ι....... Θεωρείται από πολλούς άγιος. Πήγα και τον βρήκα. Μου μιλούσε λοιπόν ο Γέροντας. Εγώ άκουγα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μου μιλούσε για ό,τι ακριβώς με απασχολούσε. Και πώς ακουμπούσαν τα λόγια του στην καρδιά μου!! Τελειώνοντας και λίγο προτού φύγω μου λέει:- Επιτρέψτε μου να δώσω στην αγάπη σας κάποιες συμβουλές για την οικογενειακή ζωή. (Αχ τι ευγένεια!!!)- Να της δείχνετε της γυναίκας σας ΠΑΝΤΑ πόσο πολύ την αγαπάτε.- Και προσέξτε!!! Να της δείξετε ότι την αγαπάτε για αυτό που είναι και όχι για το ότι μπορεί να είναι η μάνα των παιδιών σας. (Εδώ δαγκώθηκα γιατί θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό να λέω και να διατυμπανίζω ότι άρχισα να αγαπώ πολύ πιο αληθινά την γυναίκα μου γιατί έγινε η μάνα των παιδιών μου).- Και να της λέτε ότι τα παιδιά σας τα αγαπάτε εξαιτίας της και όχι το αντίστροφο. (Ξαναδαγκώθηκα εδώ...)- Όταν έρχεστε στο σπίτι από τη δουλειά να της λέτε πόσο πολύ σας έλειψε όλη την ημέρα και πόσο υποφέρατε μακριά της.- Να της λέτε αγάπη μου, θέλεις κάτι, σε απασχολεί κάτι, πες μου σε παρακαλώ. Έτσι να της απευθύνεστε.- Εγώ εσένα μόνο θα έχω για όσο ζούμε. Τα παιδιά κάποτε θα μεγαλώσουν και θα φύγουν, εμείς όμως θα μείνουμε μαζί.- Η γυναίκα σας όταν δει αυτήν σας την συμπεριφορά δεν πρόκειται να αναζητήσει αλλού την αγάπη και ταυτόχρονα θα σας σεβαστεί. Και επειδή η γυναίκα έχει μέσα της το πνεύμα της θυσίας και της αγάπης αμέσως παραδίνεται στον σύζυγο της.Ειλικρινά, κάποια στιγμή ακούγοντας όλα αυτά σάστισα. Σαν να αποστασιοποιήθηκα για λίγο και άρχισα να παρατηρώ σαν ένας ξένος αυτόν τον σεβάσμιο 90χρονο Γέροντα που μιλούσε τόσο γλυκά και ερωτικά - με την καλή έννοια βέβαια- έναν σύγχρονο πατέρα της Εκκλησίας. Ίδιος ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αλήθεια πόσο η σοβαροφάνεια μας απομακρύνει πολλές φορές από την ουσία. Οι περισσότεροι από εμάς θα ντρεπόμασταν να μιλήσουμε έτσι στην σύντροφο μας. Πόσο οι σχέσεις μας θα ήταν πολύ καλύτερες αν μιλούσαμε κατά αυτόν τον τρόπο, έστω και αν δεν τα εννοούσαμε πολλές φορές απόλυτα όλα αυτά. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο γλυκός ο τρόπος και ο λόγος μπορούν να κάνουν θαύματα;

Τέτοια βλέμματα, σαν του γερο-Αρσένιου και του γερο-Ευδόκιμου, θα δείτε πολλά στον Άθωνα. Αναρωτιέμαι όμως, έξω στον κόσμο, τέτοιοι "περιθωριακοί τύποι" είναι αποδεκτοί;

Η συνέχεια στο επόμενο.......
Αφιερωμένο στο Μάρκο, τον συνοδοιπόρο στο Άγιο Όρος και στην Απουσία.

Ο Τάκης ο ψηλός...

Από μικρός ήθελε να γίνει τροχονόμος. Μεγάλωσε πια, έγινε ολόκληρος άντρας και κυκλοφορούσε με μια σφυρίχτρα στους δρόμους της Κατερίνης. Όλοι τον ξέρανε. Πολλούς τρελούς σε μια μικρή επαρχιακή πόλη δεν έχει, οπότε όλοι οι τρελοί του χωριού και της πόλης είναι διάσημοι. Διάσημος ήταν και ο Τάκης. Σε ώρες κυκλοφοριακής συμφόρησης, έβγαζε την σφυρίχτρα του και ρύθμιζε την κυκλοφορία. Κανείς δεν βρέθηκε να τον κατηγορήσει για αντιποίηση αρχής. Όχι, ο Τάκης ήταν ωραίος τρελός. Τον Τάκη τον γνώρισα πολύ καλά. Φτωχόπαιδο ήταν, οπότε όσο μπορούσε δούλευε. Και δούλευε σκληρά!! Πάρα πολλές φορές, ερχόταν ως εργάτης στο φορτηγό του πατέρα μου, για φόρτωμα και ξεφόρτωμα. Έχω περάσει κι εγώ δεν ξέρω πόσες μέρες και βράδια μαζί με τον Τάκη στην καρότσα του φορτηγού του πατέρα μου, φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας ό,τι βάζει ο νους σας. Οικοσκευές σε μετακομίσεις, φράουλες στην κεντρική λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης, αλουμίνια, ό,τι θέλετε. Χιλιόμετρα πολλά, ώρες ατέλειωτες, ζυμωμένες με τον κάματο. Πόσες φορές τον έχω δει κάθιδρο, να γονατίζει από το βάρος και την κούραση. Αλλά, σκυλί ο Τάκης!! Μια φορά δεν τον έχω ακούσει να βρίζει, να βαρυγκομά, να διαμαρτύρεται! Μονάχα τον έχω δει πάρα πολλές φορές να βγάζει στην κατάλληλη ώρα την σφυρίχτρα του και να καθοδηγεί τον πατέρα μου στις διάφορες μανούβρες με το φορτηγό. Φρρρρρρ, φανταστικός τροχονόμος ο Τάκης, μόνο που του έλειπε το μυαλό. Έχετε δει όμως τρελό ευγενέστατο; Φαντάζομαι πως όχι. Τέτοιος ήταν ο Τάκης. Τον εκμεταλλεύονταν πολλοί. Τον έβαζαν και δούλευε και τον πληρώνανε ψίχουλα. Δεν διαμαρτυρόταν ποτέ. Μια φορά μόνο, θυμάμαι την Μανούλα του που παρακαλούσε τον πατέρα μου να τον παίρνει μαζί του στη δουλειά γιατί αυτός δεν τον κορόιδευε. Και τι εντύπωση μου έκανε, που δεν του έδινε ο πατέρας μου το μεροκάματο του στον ίδιο αλλά στην μητέρα του! Η συνηθισμένη πλάκα που του έκαναν;-Α ρε Τάκη, είσαι λίγο άτυχος. Παραλίγο θα σε έπαιρναν στην τροχαία, αλλά σε πιάνει το όριο ηλικίας. Κρίμα ρε Τάκη. Αλλά μήπως να δοκιμάσουμε βάζοντας μέσο; (πνιχτά γέλια στην ομήγυρη).Κουνούσε αθώα το κεφάλι του ο Τάκης, συμφωνώντας. Κοιτούσε με το άδολο βλέμμα του, που δεν έκρυβε τίποτα εντελώς. Καθρέφτης τα μάτια του. Τι αθωότητα Θεέ μου. Ξεχείλιζε. Πάντα χαρούμενος ο Τάκης. Εκτός από μια φορά. Ένα μεσημέρι, κάπου πήγαινε με το ποδήλατο του, ένα ποδήλατο παλιό, κατοχικό. Περνώντας από το πρακτορείο λεωφορείων της Κατερίνης βρήκε μια γριούλα χωριάτισσα να κλαίει. Σταματάει και της λέει:-Τι έχεις γιαγιά, γιατί κλαις;-Πρέπει παιδί μου να πάω αυτά τα φάρμακα στον παππού στο χωριό, αλλά έχασα το λεωφορείο. Το επόμενο θα φύγει σε 3 ώρες και ο παππούς πρέπει να πάρει τα φάρμακα του γρήγορα. Δεν έχω όμως λεφτά για να πάρω ταξί και δεν ξέρω τι να κάνω. Κλαίει η γιαγιά.Ο Τάκης, δεν είχε και αυτός λεφτά. Τι πείραζε όμως; Παίρνει τη σακούλα με τα φάρμακα, καβαλάει το βαρύ παλιό του ποδήλατο και φεύγει γρήγορα γρήγορα για το χωριό, το οποίο να σημειωθεί απείχε 16 χιλιόμετρα!! Καλά μέχρι εδώ. Μόνο που σε όλη τη διαδρομή, ο Τάκης πλάνταξε στο κλάμα!!! Έκλαιγε σα μικρό παιδί. Φοβόταν μήπως δεν προλάβει. Βρε τι κάνει το μυαλό. Πολλά δεν τα καταλάβαινε, αλλά αυτό το κατάλαβε και το έζησε σε πλήρη ένταση και αγωνία. Πάντα χαρούμενος ο Τάκης, εκτός από αυτή την περίπτωση.Ώσπου έχασε τον πατέρα του. Μετά από λίγο έχασα και τον δικό μου πατέρα ξαφνικά στα 45 του. Οι πατεράδες μας στο νεκροταφείο γείτονες, δύο τάφους στα αριστερά του δικού μου. Άρχισε ο Τάκης να πηγαίνει καθημερινά, μαζί…. με την καρέκλα του!!! Καθότανε και έκανε παρέα στον ΠΑΤΕΡΟΥΛΗ του, έναν από τους προστάτες του σε αυτή την ζωή. Με τις ώρες καθόταν και του μιλούσε για ότι τον απασχολούσε, τον μάλωνε γιατί δεν πρόσεξε και πέθανε, έκανε και έλεγε διάφορα. Αλλά ποιος του έδινε σημασία, αν για τον Τάκη ο πατέρας του ήταν ζωντανός; Είπαμε ήταν τρελός ο Τάκης. Αλλά είπα για τον πατέρα του μόνο; Όχι, και τον πατέρα μου τον θεωρούσε ζωντανό. Κάθε χρόνο του Αγίου Δημητρίου θα ερχόταν στο σπίτι μας να μας ευχηθεί για την γιορτή του πατέρα μου. Και ας είχε χρόνια που πέθανε. Τι σημασία είχε αυτό για τον Τάκη; Ερχόταν, καθόταν σε μία πολυθρόνα στο σαλόνι, θα ήταν όπως πάντα χαμογελαστός και ευπροσήγορος και ας μην καταλάβαινε και πολλά από αυτά που του λέγαμε. Και το κυριότερο, ΔΕΝ έφευγε αν δεν τον κερνούσαμε γλυκό. Άρα, έπρεπε στην γιορτή του νεκρού πατέρα να έχουμε γλυκά γιατί θα ερχόταν ο Τάκης!!Πέρασε ο καιρός, χαθήκαμε, εγώ στη Θεσσαλονίκη αυτός στην Κατερίνη. Σε κάποια νυχτερινή έξοδο σε κέντρο διασκεδάσεως στην Κατερίνη, ξανασυνάντησα τον Τάκη. Πως όμως. Ως τροχονόμο!!! Τον προσέλαβαν στο νυκτερινό μαγαζί, τον έντυσαν τροχονόμο. Είχε όλα τα καλούδια! Λευκά γάντια, πηλήκιο, ζώνη λευκή φωσφορίζουσα, σφυρίχτρα, τα πάντα. Άρχοντας ο Τάκης ως τροχονόμος στο πάρκινγκ του νυκτερινού κέντρου. Ζούσε επιτέλους το όνειρο του. Ήταν ευτυχισμένος. Ήρθε και η δική μου η σειρά να με εξυπηρετήσει. Θα έπρεπε να βρει θέση για το αυτοκίνητο μου, να με καθοδηγήσει στις μανούβρες μου. Ο Τάκης όμως τώρα ήταν εν ώρα υπηρεσίας. Βαριά η ευθύνη του στους ώμους. Περίμεναν και άλλοι από πίσω. Μου χαμογέλασε, αλλά με κοφτές αποφασιστικές κινήσεις ενός γνησίου τροχονόμου μου δείχνει το πού πρέπει να κατευθυνθώ. Φρρρρρρρρ!!!!! Μου πήρε τα αυτιά. Δεν είχε χρόνο για κουτσομπολιό. Δεν πειράζει...Έτσι τον ήξερα τον Τάκη, ώσπου έμαθα από την τηλεόραση(!!!) και κάτι άλλο για τον Τάκη που τόσα χρόνια το αγνοούσαμε όλοι!! Ξαφνικά τον βλέπω στις ειδήσεις, κάποιος δημοσιογράφος να του λέει διάφορες απίθανες ημερομηνίες και ΑΜΕΣΩΣ ο Τάκης να του λέει τι ημέρα ήταν!! Πολύ εντυπωσιακό. Τι παιχνίδια κάνει το μυαλό αλήθεια! Να μην είναι σε θέση να καταλάβει τα περισσότερα από αυτά που θα του πεις, αλλά να σε τρελαίνει με αυτό του το χάρισμα. Προχτές έμαθα ότι τον είχε η Αννίτα Πάνια στην γνωστή εκπομπή της. Δεν την είδα, μου την έγραψαν όμως. Θα τη δω. Είμαι σίγουρος, θα σε κορόιδεψαν, θα σε χλεύασαν, θα σε χρησιμοποίησαν για τηλεθέαση. Δεν πειράζει, αυτά εσύ δεν τα καταλαβαίνεις. Είπαμε είσαι τρελός. Χτες όμως έμαθα, ότι ο Τάκης, ο γλυκός τρελός μου, ο φανταστικός μου τροχονόμος πέθανε!! Τον χτύπησε αυτοκίνητο είπαν στην αρχή! Τελικά όμως έμαθα πως πέθανε "εν ώρα υπηρεσίας", εργαζόμενος ως "τροχονόμος-παρκαδόρος". Α ρε Τάκη, φανταστικέ και γλυκύτατε μου τροχονόμε, τέτοιος θάνατος σου έπρεπε εσένα. ‘Τροχονόμος’, να πεθαίνει πάνω στη δουλειά που ΤΟΣΟ αγάπησε. Δεν ξέρω πόσοι θα σε κλάψουν Τάκη μου. Εγώ πάντως δεν θα σε κλάψω. Δεν πέθανες για εμένα. Δεν υπάρχει θάνατος για ψυχές σαν την δική σου. Απλά, πηγαίνεις από ΕΔΩ ΕΚΕΙ. Τώρα για εμένα σίγουρα είσαι λουσμένος στο θεϊκό φως - μόνο τέτοιο αξίζει στην ψυχούλα σου- στην αγκαλιά του Πατερούλη σου. Και ας ήσουν 1,95 μαντράχαλος!!Θα σε τιμήσω Τάκη μου, θα σε βάλω στο μάθημα μου στο σχολείο. Μόνο που δεν ξέρω σε ποιο μάθημα να σε πρωτοχρησιμοποιήσω. Να σε βάλω στο μάθημα της Γ΄Λυκείου, εκεί ξέρεις… για τις εκτρώσεις; Να καταλάβουν τα παιδιά ότι κανένας άνθρωπος δεν περισσεύει, αλλά αντίθετα όλοι είναι μοναδικά πλάσματα, που έχουν πάρα πολλά να μας δώσουν, αρκεί να το θέλουμε εμείς;Να σε βάλω στο μάθημα της Β’ Λυκείου, εκεί που λέει για τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της Βασιλείας του Θεού, να τους δείξω τι σημαίνει στην πράξη ‘Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται’; Να σε βάλω στο μάθημα πάλι της Β’ Λυκείου εκεί που λέει για την υπέρβαση του θανάτου; Να σε βάλω στο άλλο το μάθημα που λέει ‘Ο συνάνθρωπος ως αδελφός’; Να σε βάλω στο άλλο που λέει για τις θλίψεις και τον πόνο στη ζωή; Όσο σκέφτομαι ανακαλύπτω ρε Τάκη ότι μας έδωσες πάρα πολλά μαθήματα. Μόνο που έχω μια απορία. Πως γίνεται ρε Τάκη να είσαι τόσο τρελός και να μην καταλαβαίνεις από κακία, αλλά ταυτόχρονα να μπορείς να μας δώσεις τόσα μαθήματα; Μήπως ρε Τάκη μας δούλευες και δεν το καταλάβαμε; Μήπως να σε βάλω και στο μάθημα οι δια Χριστόν Σαλοί;Σήμερα στο σχολείο ήμουν επιτηρητής στις πανελλήνιες. Δεν κρύβω ότι σε σκεφτόμουν όλη την ώρα. Α ρε Τάκη, πόσο με επηρέασες στην ζωή μου να ‘ξερες. Σε ευχαριστώ πολύ, που υπήρξες στη ζωή μου. Εις το επανιδείν λοιπόν, έως τότε δώσε χαιρετίσματα και στον πατέρα μου, ξέρω ότι τον αγαπούσες πολύ.